Sean Bean And Poetry (Audio Collection)

When he reads poems he is fantastic, we all know that... That's why we decided to post this mp3 collection. You should Listen To It. Powerful poems and Sean Bean's magical voice! Such a wonderful combination! Enjoy! 

POEMS:

-Daffodils by William Wordsworth

-The Lady Of Shalott by Alfred Lord Tennyson

- He wishes for the cloths of heaven by William Butler Yeats

- Anthem for Doomed Youth by Wilfred Owen

 -The Last Laugh by Wilfred Owen 

-On Death by Kahlil Gibran

Accused Review: Γιατί Ο Έρωτας Δεν Έχει Φύλο.

Sean Bean In Accused. (Screencap) Photo: BBC

Και ξαφνικά εκεί που ψάχναμε αμέριμνοι νέα για τον Sean Bean πέφτουμε πάνω σε ένα δημοσίευμα βόμβα: ''Το κακό παιδί του Χόλιγουντ ετοιμάζεται να ντυθεί γυναίκα για τις ανάγκες ενός σίριαλ με το όνομα Accused''. 

Το Accused είναι ένα Βρετανικό Δράμα, βασισμένο στις ιστορίες διαφόρων ανθρώπων. Ο καθένας τους έχει διαπράξει ένα αδίκημα. Aφηγείται τα γεγονότα σε όλο το επεισόδιο και έπειτα κρίνεται από την Βρετανική Δικαιοσύνη. 

Μοιάζει πάρα πολύ με την ''Δέκατη Εντολή'' του Alpha, με την μόνη διαφορά ότι όλοι καταλήγουν στις δικαστικές αίθουσες. Κάποιοι αθωώνονται, άλλοι πάλι όχι.

Ακούγοντας λοιπόν αυτό το νέο, λίγο σοκαριστήκαμε και απορήσαμε τι επρόκειτο να δούμε. Διότι ο Sean όλα αυτά τα χρόνια μας έχει συνηθίσει σε τελείως διαφορετικούς ρόλους. 

Έφτασε η πρεμιέρα της σειράς και καθίσαμε με μεγάλη περιέργεια να την παρακολουθήσουμε. Και τότε καταλήξαμε στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι είναι ένας πολύ μεγάλος ηθοποιός και παρόλο που διάλεξε να ντυθεί γυναίκα η εικόνα του δεν αλλοιώθηκε καθόλου.

Η υπόθεση επικεντρώνεται σε δύο χαρακτήρες. Τον δάσκαλο Αγγλικών με το όνομα Σάιμον και τον Τόνυ. Και οι δυο τους έχουν ένα κοινό σημείο. 

Ο πρώτος τα βράδια ντύνεται γυναίκα και γυρίζει στα μπαράκια για να βρει το ταίρι του και ο δεύτερος ενώ είναι παντρεμένος, συνεχίζει να έχει διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις.

Οι δρόμοι τους συναντιούνται τυχαία ένα βράδυ, όταν ο Τόνυ είχε πάει να γιορτάσει μαζί με τον αδερφό του την παραμονή του γάμου του, σε μία pub. Εκεί έτυχε να πίνει το ποτό της και η Τρέισι. 

Ξαφνικά ο αδερφός του Τόνυ σηκώνεται, πηγαίνει δίπλα της και αρχίζει να την βρίζει με τα χειρότερα λόγια (αναφερόμενος στην εμφάνισή της) . Ο Τόνυ όμως είναι εκείνος που θα της συμπαρασταθεί και αργότερα θα αναπτύξει μαζί της μία πολύ ξεχωριστή σχέση.

Αμέσως ο Σάιμον, ο μοναχικός κυριούλης της διπλανής πόρτας, αρχίζει να ελπίζει ότι η ζωή του θα αλλάξει. Άλλωστε η μοναξιά δεν είναι πάντα ο καλύτερος φίλος κανενός. Όμως ο Τόνυ δεν είναι αυτός που φαίνεται. 

Κρατάει μυστικά από την Τρέισι και δεν νιωθει τόσο περήφανος που είναι γκέι σε αντίθεση με εκείνη που πλέον έχει αποδεχτεί τον εαυτό της και δεν θέλησε ποτέ να κρύψει αυτό που πραγματικά είναι. Ίσως στην αρχή να ήταν δισταχτική, έπειτα όμως κατάλαβε πως με τα ψέματα δεν επέρχεται η ευτυχία.

Αυτή η εγωιστικότητα του Τόνυ είναι ο κυριότερος παράγοντας που θα φέρει τα πάνω κάτω στην συνέχεια.

Ο Sean Bean πιστεύουμε ότι είναι γεννημένος για να απαγγέλλει. Το είδαμε στο Equilibrium στην σκηνή όπου διαβάζει ένα υπέροχο απόσπασμα του W.B. Yeats ''He Wishes For The Clothes Of Heaven'', το είδαμε και στο Accused. 

Ως δάσκαλος ρομαντικής ποίησης παρουσιάζει στους μαθητές του δύο μεγάλα ποιήματα που έχουν ακουστεί σε πολλές σειρές του BBC στο παρελθόν, ποτέ όμως δεν ειπώθηκαν με τόσο όμορφο και ταξιδιάρικο τρόπο. 

Το ένα είναι το ''Daffodils'' του William Wordsworth και το άλλο είναι το αριστούργημα του Τένισον  ''Η Δεσποσύνη Του Σαλότ'' που όλοι γνωρίζετε.

Θα σας συγκινήσει πολύ αυτή η ιστορία, ιδιαίτερα όταν δείτε την στιγμή της διδασκαλίας. Πως συμπαρασύρει τους μαθητές - ακροατές του μέσα στο ουσιαστικότερο νόημα της αφήγησης. Ο τρόπος, η έκφραση, η δυναμικότητα των σκηνών αυτών είναι μοναδικές. 

Ο ρόλος του τραβεστί ποτέ δεν ήταν εύκολος για κανέναν ηθοποιό. O Sean έκανε μεγάλη προετοιμασία και πολλές συζητήσεις πριν τον αναλάβει. Κατάφερε για άλλη μία φορά να αγγίξει την καρδιά του κόσμου και πήρε τις καλύτερες κριτικές παγκοσμίως. Συζητάμε για μία ερμηνεία που αξίζει βραβείο, ειλικρινά. Και θα το κερδίσει, είμαστε σίγουροι γι' αυτό.

Η πρόταση μας για σήμερα είναι να δείτε την σειρά. Ο Bean παίζει μόνο στο πρώτο επεισόδιο ''Tracie's Story''. Έπειτα άμα θέλετε μπορείτε να δείτε και τα υπόλοιπα. 

Έχει επίσης γνωστά μουσικά θέματα, αποσπάσματα από τραγούδια διαφόρων Βρετανών καλλιτεχνών και ορχηστρικά. 

Θα ξεχωρίσετε και τον Stephen Graham, ο οποίος ενσαρκώνει τον ρόλο του Τόνυ φανταστικά. Δύο σπουδαίοι ηθοποιοί σε μία εξίσου σπουδαία παραγωγή.

Καλογυρισμένη, με προσεγμένη σκηνοθεσία, με σενάριο που περνάει αρκετά μηνύματα αντιρατσιστικού περιεχομένου το Accused έχει να μας προσφέρει πολλά. Τολμήστε το!

Δείτε το trailer: 

Διαβάστε το ποίημα ''Δεσποσύνη του Σαλότ'' του Τένισον παρακάτω:

On either side the river lie

Long fields of barley and of rye,

That clothe the wold and meet the sky;

And through the field the road runs by

            To many-towered Camelot;

And up and down the people go,

Gazing where the lilies blow

Round an island there below,

            The island of Shalott.

Willows whiten, aspens quiver,

Little breezes dusk and shiver

Through the wave that runs for ever

By the island in the river

            Flowing down to Camelot.

Four gray walls, and four gray towers,

Overlook a space of flowers,

And the silent isle imbowers

            The Lady of Shalott.

By the margin, willow veiled

Slide the heavy barges trailed

By slow horses; and unhailed

The shallop flitteth silken-sailed

Skimming down to Camelot:

But who hath seen her wave her hand?

Or at the casement seen her stand?           

Or is she known in all the land,

            The Lady of Shalott?

Only reapers, reaping early

In among the bearded barley,

Hear a song that echoes cheerly

From the river winding clearly,

            Down to towered Camelot:

And by the moon the reaper weary,

Piling sheaves in uplands airy,

Listening, whispers "'Tis the fairy

            Lady of Shalott."

Part II

There she weaves by night and day

A magic web with colours gay.

She has heard a whisper say,

A curse is on her if she stay

            To look down to Camelot.

She knows not what the curse may be,

And so she weaveth steadily,

And little other care hath she,

            The Lady of Shalott.

And moving through a mirror clear

That hangs before her all the year,

Shadows of the world appear.

There she sees the highway near

            Winding down to Camelot:

There the river eddy whirls,

And there the curly village-churls,

And the red cloaks of market girls,

            Pass onward from Shalott.

Sometimes a troop of damsels glad,

An abbot on an ambling pad,

Sometimes a curly shepherd-lad,

Or long-haired page in crimson clad,

            Goes by to towered Camelot;

And sometimes through the mirror blue

The knights come riding two and two:

She hath no loyal knight and true,

            The Lady of Shalott.

But in her web she still delights

To weave the mirror's magic sights,

For often through the silent nights

A funeral, with plumes and lights

            And music, went to Camelot:

Or when the moon was overhead,

Came two young lovers lately wed;

"I am half sick of shadows," said

            The Lady of Shalott.

Part III

A bow-shot from her bower-eaves,

He rode between the barley-sheaves,

The sun came dazzling through the leaves,  75

And flamed upon the brazen greaves

            Of bold Sir Lancelot.

A red-cross knight for ever kneeled

To a lady in his shield,

That sparkled on the yellow field,

            Beside remote Shalott.

The gemmy bridle glittered free,

Like to some branch of stars we see

Hung in the golden Galaxy.

The bridle bells rang merrily

            As he rode down to Camelot:

And from his blazoned baldric slung

A mighty silver bugle hung,

And as he rode his armour rung,

            Beside remote Shalott.

All in the blue unclouded weather

Thick-jewelled shone the saddle-leather,

The helmet and the helmet-feather

Burned like one burning flame together,

            As he rode down to Camelot.

As often through the purple night,

Below the starry clusters bright,

Some bearded meteor, trailing light,

            Moves over still Shalott.

His broad clear brow in sunlight glow'd;   100

On burnished hooves his war-horse trode;

From underneath his helmet flowed

His coal-black curls as on he rode,

            As he rode down to Camelot.

From the bank and from the river

He flashed into the crystal mirror,

"Tirra lira," by the river

            Sang Sir Lancelot.

She left the web, she left the loom,

She made three paces through the room,

She saw the water-lily bloom,

She saw the helmet and the plume,

            She looked down to Camelot.

Out flew the web and floated wide;

The mirror cracked from side to side;

"The curse is come upon me," cried

            The Lady of Shalott.

Part IV

In the stormy east-wind straining,

The pale yellow woods were waning,

The broad stream in his banks complaining,

Heavily the low sky raining

            Over towered Camelot;

Down she came and found a boat

Beneath a willow left afloat,

And round about the prow she wrote  125

            The Lady of Shalott.

And down the river's dim expanse

Like some bold seer in a trance,

Seeing all his own mischance —

With a glassy countenance

            Did she look to Camelot.

And at the closing of the day

She loosed the chain, and down she lay;

The broad stream bore her far away,

            The Lady of Shalott.

Lying, robed in snowy white

That loosely flew to left and right —

The leaves upon her falling light —

Through the noises of the night

            She floated down to Camelot:

And as the boat-head wound along

The willowy hills and fields among,

They heard her singing her last song,

            The Lady of Shalott.

Heard a carol, mournful, holy,

Chanted loudly, chanted lowly,

Till her blood was frozen slowly,

And her eyes were darkened wholly,

            Turned to towered Camelot.

For ere she reached upon the tide

The first house by the water-side,

Singing in her song she died,

            The Lady of Shalott.

Under tower and balcony,

By garden-wall and gallery,

A gleaming shape she floated by,

Dead-pale between the houses high,

            Silent into Camelot.

Out upon the wharfs they came,

Knight and burgher, lord and dame,

And round the prow they read her name,

            The Lady of Shalott.

Who is this? and what is here?

And in the lighted palace near

Died the sound of royal cheer;

And they crossed themselves for fear,

            All the knights at Camelot:

But Lancelot mused a little space;

He said, "She has a lovely face;

God in his mercy lend her grace,

            The Lady of Shalott."