The Hitcher Review: Τίποτα Δεν Είναι Όπως Φαίνεται...

Ήρθε η ώρα να κάνουμε ένα ταξίδι στα πιο σκοτεινά σημεία του μυαλού. Εκεί που η λογική σταματάει και αρχίζει ο παραλογισμός. Ο John Ryder, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς serial killers, κατέχει -και δικαιωματικά- την θέση του πιο περίεργου δολοφόνου στην κινηματογραφική ιστορία.

Η ταινία με ευρυματικό τρόπο ξεδιπλώνει την πολύπλοκη προσωπικότητα του. Πρόκειται για ένα άτομο που δεν έχει ηθικούς φραγμούς και λειτουργεί εκμεταλλευόμενος την καλοσύνη των θυμάτων του. Παραμονεύει στην άκρη του δρόμου περίμενοντας υπομονετικά κάποιο αυτοκίνητο να σταματήσει. Από εκεί πέρα το παιχνίδι της ζωής και του θανάτου ξεκινάει και είναι πλέον θέμα τύχης να ξεφύγεις. Τραγικά πρόσωπα της ιστορίας ένα νεαρό ζευγάρι που αποφάσισε να τον πάρει μαζί του. Όχι επειδή το ήθελε αλλά επειδή αναγκάστηκε. Εξάλλου ο φόβος του να μεταφέρεις έναν άγνωστο πάντα υπάρχει. Δυστυχώς για αυτούς είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. 

Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του μία σκοτεινή πλευρά και ο Τζον Ράιντερ το γνωρίζει καλά αυτό. Δεν είναι διατεθειμένος να σταματήσει σε τίποτα μέχρι να πάρει αυτό που θέλει. Είναι δύσκολο να ψυχολογήσεις έναν ψυχοπαθή δολοφόνο ακόμα κι αν καταλάβεις από που προέρχονται τα κίνητρά του. Στην συγκεκριμένη περίπτωση πιστεύω πως ένιωσε ερωτική έλξη για την Γκρέις και σκέφτηκε πως θα ήταν ωραίο να την δει να υποφέρει. Γιατί η δική του ευτυχία βασιζόταν αποκλειστικά στην δυστυχία των άλλων. Έψαχνε συμπορευτή για να μοιραστεί τον δικό του παράλογο κόσμο και ταυτόχρονα κάποιον που στο τέλος θα είχε την δύναμη να τον σταματήσει. Ένα μοτίβο που το βλέπουμε συχνά στα θρίλερ. 

Τις πιο πολλές φορές αυτός που σκοτώνει έχει επίγνωση του λάθους του. Αυτός όμως δεν είναι ο βασικότερος παράγοντας που θα τον αποτρέψει να μην το ξανακάνει. Θα συνεχίσει το βίαιο έργο του μέχρι να βρεί τον δάσκαλό του. Η ταινία δεν πήρε τόσο καλές κριτικές, κατά την γνώμη μου όμως πρόκειται για ένα αριστούργημα. Η υπόθεση ξεκινάει με το ζευγάρι να βρίσκεται μαζί με τον δολοφόνο στο ίδιο αυτοκίνητο. Ο Τζίμ αρχικά μοιάζει να τον εμπιστεύεται και να τον συμπαθεί. Η συζήτησή όμως μαζί του σύντομα θα τους αλλάξει γνώμη. Χαρακτηριστική φράση από την ταινία: 

-Γιατί φοράς βέρα; 

-Γιατί αυτό κάνει τους περισσότερους ανθρώπους να πιστεύουν ότι είμαι ένας άνθρωπος που θα μπορούσαν να εμπιστευτούν.

-Είσαι;

-Όχι.

Τότε έρχονται τα πάνω κάτω. Ο Τζόν πιάνει την κοπέλα και απειλεί τον Τζιμ ότι εαν δεν συνεχίσει να οδηγεί, θα την σκοτώσει.

-Θέλω μόνο να πεις τρεις λέξεις: Θέλω να πεθάνω.

Απίστευτη σκηνή γεμάτη ένταση και αγωνία. Εδώ βλέπουμε άλλο ένα βασικό χαρακτηριστικό των κατα συρροή δολοφόνων. Το παιχνίδι με τα θύματά τους και ο ψυχολογικός πόλεμος. 

Όταν επιτέλους καταφέρνουν να σωθούν από αυτόν , άλλη μία οικογένεια βρίσκει τραγικό θάνατο μαζί με τα παιδιά της. Το ερώτημα όμως παραμένει. Πως ο Τζον Ράιντερ γνωρίζει την κάθε κίνηση του ζευγαριού και για ποιο λόγο θέλησε να τους καταστρέψει την ζωη;

Έχουμε δει άπειρες φορές εγκληματίες να παρακολουθούν τα θύματά τους περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να δράσουν. Επίσης καθώς παραμόνευε στην λεωφόρο δεν ήταν απαραίτητα σίγουρος πως όποιο αυτοκίνητο περνούσε θα τον έπαιρνε μαζί του. 

Ο Τζίμ και η Γκρείς όμως σταμάτησαν προκλητικά μπροστά του και έφυγαν σαν τρελοί όταν τον είδαν να πλησιάζει. Ήταν ένα κίνητρο γι' αυτόν να τους πιάσει και να εκδικηθεί για την κακή τους συμπεριφορά. 

Ενά τελευταίο μπορεί να ήταν η έλξη που ένιωσε για την Γκρέις. Ένας άνθρωπος που ζει μέσα στην ανασφάλεια και την δυστυχία δεν είναι δυνατόν να έχει την αντοχή να βλέπει ευτυχισμένα ζευγάρια δίπλα του ούτε οικογένειες χαρούμενες και δεμένες. 

Κάθε σκηνή έχει το δικό της νόημα, από την στιγμή που τους πρωτοσυναντάει μέχρι την στιγμή που η Γκρέις βρίσκεται μαζί του μέσα στο φορτηγό και τον παρακαλεί να σταματήσει. Μία από τις επικότερες στιγμές που έχω δει. Ο Sean Bean έδωσε τον καλύτερό του εαυτό και παρουσίασε ρεαλιστικότατα την απόλυτη παραφροσύνη αυτού του χαρακτήρα. 

''Δεν μπορώ... Δεν μπορώ....''

Είπε στην Γκρέις καθώς ετοιμαζόταν να σκοτώσει τον φίλο της. Της έδωσε όμως την ευκαιρία να διαλλέξει να τον σκοτώσει για να σώσει το αγόρι της ή να μην κάνει τίποτα και η ελπίδα να χαθεί μια για πάντα.

Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο δολοφόνος αναζητούσε συμπορευτή, ήθελε να δημιουργήσει κάποιον άλλον σαν αυτόν, να του μεταφέρει τα άρρωστα συναισθήματα του και να του δείξει ότι η ζωή είναι μόνο μία λεπτή γραμμή και μπορεί να κοπεί ανα πάσα στιγμή. Μία λάθος απόφαση είναι αρκετή για να οδηγήσει στον θάνατο. 

Ο Τζόν Ράιντερ θυμίζει τον δολοφόνο του Texas Chainsaw Massacre και είναι απόλυτα λογικό διότι ο σκηνοθέτης είναι ο ίδιος. Στο Texas εμφανίζονται τα πάντα με τον ίδιο αποκρουστικό τρόπο. Ο δολοφόνος έχει μία δυσκολία στην ομιλία που μας παραπέμπει στο ότι δεν είναι καλά ψυχικά πάνω από όλα και αυτό φαίνεται πολύ πριν αρχίσει να κατακρεουργεί τα θύματά του. 

Η Sophia Bush μας χάρισε μία εξίσου τέλεια ερμηνεία. Ο ρόλος της περνάει μέσα από διάφορες διακυμάνσεις. Του κοριτσιού που το μόνο που θέλει από την ζωή της είναι να βρίσκεται με τον άνθρωπο που αγαπάει. 

Το ένστικτό της όμως πάντα της λέει πως δεν πρέπει να εμπιστεύεται κανένα πόσο μάλλον τους τύπους που παραμονεύουν στα σκοτεινά σημεία του δρόμου. Πίστευε πως μπορούσε να κάνει τα πάντα για την αγάπη, τα έκανε όμως τελικά; Ξεκίνησε έχοντας μία αθώα καρδιά και κατέληξε να κρατάει ένα φονικό όπλο στα χέρια της με τόση σιγουριά λες και ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό.
 

Είναι πράγματι τραγικό να ψάχνεις απεγνωσμένα το δίκιο σου ή την σωτηρία σου και κανείς να μην μπορεί να σε καταλάβει. Κανείς να μην μπορεί να σε προστατεύσει. Ο Τζόν Ραίντερ μπορεί να ήταν ένας ψυχοπαθής δολοφόνος όμως είχε και τα τρωτά του σημεία. Είχε το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να αναγνωρίζει τις πράξεις του χωρίς όμως να είναι αρκετά δυνατός να ελέγξει τον εαυτό του. 

Υπάρχουν δύο σκηνές στο έργο που θα καταλάβετε αμέσως ότι γνωρίζει τι κάνει και γιατί το κάνει. Η μετάνοιά του φυσικά δεν κρατάει για πολύ. Αυτά τα λίγα λεπτά όμως είναι καθοριστικά για να τον ψυχολογήσει κανείς. 

Μέσα από την φρενίτιδα του θανάτου δεν έρχεται η ευτυχία, έρχεται όμως η λύτρωση και για τους δύο πρωταγωνιστές. Ένα ανελέητο παιχνίδι ανάμεσα στην παράνοια και την λογική όπου το θύμα γίνεται θύτης και αντίστροφα. 

Οι χαρακτήρες δρουν σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω. Κάθε πλευρά παλέυει να σωθεί και να υπερνικήσει το σκοτάδι. Ποιός είναι όμως ικανός να κερδίσει αυτή την μάχη χωρίς να πληρώσει το τίμημα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι είτε μιλάμε για έναν αθώο χαρακτήρα είτε για έναν ένοχο το αποτέλεσμα είναι μόνο ένα: 

Όταν ξεκινάς ένα ταξίδι δεν ξέρεις ποτέ που θα καταλήξει. Η διαδρομή όμως έχει να σε διδάξει πολλά και είναι ικανή με χίλιους δύο τρόπους να σε αλλάξει μια για πάντα.

Photos/Screencaps: The Hitcher (2007)